Η ψυχολογική υποστήριξη του παιδιού στηρίζεται στην δημιουργία μίας αυθεντικής και ασφαλούς σχέσης εμπιστοσύνης ανάμεσα σε αυτό και τον θεραπευτή. Για την ψυχοθεραπεία παιδιού χρησιμοποιούνται λεκτικές και μη δεξιότητες συμβουλευτικής συνδυαστικά με στρατηγικές και τεχνικές της γνωστικής-συμπεριφορικής θεραπείας, καθώς και με την αξιοποίηση του παιχνιδιού, της αφήγησης, και διαφόρων μορφών τέχνης (ζωγραφική, μουσική, θέατρο).

Οι στόχοι της θεραπείας είναι μοναδικοί για κάθε παιδί, και διαμορφώνονται ανάλογα με τα ατομικά χαρακτηριστικά του, τις ανάγκες των γονέων, και τις επιθυμίες του ίδιου του παιδιού. Κύριοι στόχοι μπορεί να είναι για παράδειγμα η έκφραση και διαχείριση των συναισθημάτων, η ανάπτυξη επικοινωνιακών και κοινωνικών δεξιοτήτων, η προσέγγιση ισορροπίας ανάμεσα στη σκέψη, το συναίσθημα και τη συμπεριφορά, η ανάπτυξη προσαρμοστικών ικανοτήτων, η ανάπτυξη θετικής εικόνας εαυτού, η αποδοχή των αδυναμιών, η διαχείριση απωλειών και ματαιώσεων.

Η ψυχολογική υποστήριξη αφορά παιδιά που εμφανίζουν αναπτυξιακές διαταραχές, διάσπαση προσοχής και υπερκινητικότητα, μαθησιακές δυσκολίες, χαμηλή αυτοπεποίθηση, διαταραχές του λόγου, αγχώδεις διαταραχές, φοβίες, συναισθηματικές διαταραχές, προβλήματα συμπεριφοράς, επιθετικότητα, δυσκολίες κοινωνικής προσαρμογής, διαταραχές σε φυσιολογικές λειτουργίες (ύπνος/διατροφή/ενούρηση), ψυχοσωματικά, κ.α.

Ένα παιδί μπορεί να ξεκινήσει ατομική θεραπεία από την προσχολική ηλικία. Η συχνότητα των συναντήσεων είναι συνήθως εβδομαδιαία. Στη βρεφική ηλικία η ψυχοθεραπεία επικεντρώνεται στη σχέση κύριου φροντιστή (συνήθως η μητέρα) με το βρέφος. Στην εφηβεία χρησιμοποιείται ως μέσον θεραπείας κυρίως ο λόγος, χωρίς όμως να αποκλείονται και άλλες τεχνικές (παιχνίδι, αφήγηση, τέχνες), καθώς είναι μία περίοδος μετάβασης από την παιδικότητα στην ενηλικίωση. Όσο μικρότερης ηλικίας είναι το παιδί, τόσο σημαντικότερη κρίνεται και η εμπλοκή των γονέων στη θεραπεία, μέσα από τη συμβουλευτική διαδικασία.